έτσι που λες…
δεν έχω χρόνο ελεύθερο.. (deja-vu??) με εκνευρίζει αυτό.
Απ’την άλλη, δεν μου αφήνει περιθώρια να σκεφτώ όλα αυτά που σε άλλη περίπτωση θα με εκνεύριζαν περισσότερο.
έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα, στο pilates, στο φροντιστήριο, στο θέατρο..
Αχ, το θέατρο. Λοιπόν που λες, όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αλλά ντρεπόμουν να το ομολογήσω κι όταν με ρωτούσαν το all time classic «εσύ τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις?» απαντούσα ρεαλιστικότατα » αστροναύτης».
Τελικά δεν έγινα ούτε το ένα ούτε το άλλο (αν και ποτέ δεν χάνω τις ελπίδες μου για μια βολτίτσα στα άστρα)
‘Ωσπου, τον Μάιο, έχοντας πλέον εγκατασταθεί (τουλάχιστον ημι-μόνιμα) στην πόλη αυτή, μια πολύ καλή φίλη αναφέρει μια συνάντηση θεατρικής ομάδας που ξεκινούσε πρόβες εκείνη την περίοδο για μια παράσταση.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, Κυριακή απόγευμα βρίσκομαι στην πρώτη πρόβα και από εκείνη τη μέρα κόλλησα…
Χτες είχαμε πρεμιέρα. Για 19 ακόμα παραστάσεις θα κάνω ένα κομματάκι του ονείρου μου πραγματικότητα..
bubbles, bubbles, my bubbles... 
Πολύ χαίρομαι για το νέο αυτό! Παίζει να έρθω μέχρι τα Χριστούγεννα, οπότε δεν θα παραλείψω να σας παρακολουθήσω! Καλή Επιτυχία!
Πω πω τι μου κάνεις τώρα, φούσκα μου.. Ακριβώς το ίδιο κόλλημα είχα κι εγώ μικρός. Εγώ το’λεγα βέβαια, μέχρι που έφτασε στ’αυτιά της μάνας μου και μετά…σταμάτησα να το λέω! Καλύτερα δλδ, γιατί όταν με κοιτάνε παθαίνω ένα κάτι, στις δε παρουσιάσεις παίρνω άνετα χρυσό βατόμουρο ερμηνείας..
Αλλά μπράβο σου πάντως, ειλικρινά χαίρομαι πολύ που το τόλμησες. Και εις ανώτερα!
Πέρα απ’ οτιδήποτε, αυτό που σου αφήνει η παράσταση είναι ότι αυτοί που είναι εκεί πάνω περνάνε πραγματικά καλά και το φχαριστιούνται. Και ξέρεις, στην εποχή της ιδιωτείας και της ιδιώτευσης, είναι σπάνιο να βρεις τόσους ανθρώπους μαζί, να διασκεδάζουν προσφέροντας ο ένας στον άλλο κι όχι στοιβαγμένοι σε άθλια νυχτερινά χαζάδικα. Για να μη μιλήσω για τα post show events.
Και εις άλλα με υγεία!!